Mijn huidige werk lijkt wellicht mijlenver weg te staan van de opleiding die ik momenteel volg, maar dat is op sommige momenten zeker niet het geval. Ik ben het hele jaar door met groepen aan het werk in vaak onherbergzaam terrein wat fysiek en - vooral voor de beginner - mentaal zware ondernemingen zijn. Kou, natte kleding en schoeisel, hitte, honger, slechte nachten, mentale en fysieke vermoeidheid, etc. zorgt ervoor dat deelnemers dus zowel fysiek als mentaal op de proef worden gesteld. Ze zijn uit hun comfortzone, ervaren enige mate van stress en dan komt er weleens persoonlijke problematiek omhoog zoals bv PTSS, trauma's, paniekaanvallen, angsten, ernstige faalangst, onzekerheid, etc. Op dat moment dien ik daar - voor zover het wordt toegelaten dor diegene en mogelijk is binnen een groepsactiviteit - als leider van de groep toch mee om te gaan en proberen de persoon in kwestie te begeleiden om weer tot zichzelf te laten komen. Om een paar voorbeelden te noemen:

• iemand die tijdens een verblijf in onherbergzaam terrein hevige onweer meemaakt en volledig in paniek raakt.
• vrouwen die vroeger zijn aangerand of verkracht en niet alleen door de wildernis durven te lopen.
• personen met PTSS die triggeren op bepaald indrukken, beelden, geluiden, woorden of zelfs geuren.
• en wat ik ook al zo vaak heb gehoord dat mensen met de overtuiging rondlopen dat ze het niet kunnen. Ernstige faalangst hebben wat hun hele zijn op dat moment beïnvloedt. Wat opvalt is dat de oorzaak vaak bij één of beide ouders ten grondslag ligt.
• personen die in een burn-out zitten of er net uitkomen (vaak zijn mensen met deze problematiek erg open over hun situatie wat ervoor zorgt dat er soms interessante kampvuur gesprekken plaatsvinden).
• rouwverwerking van allerlei aard zoals een huwelijk of relatie die net is gestrand, een dierbare is verloren of zelfs een dierbare verliest terwijl wij in de outdoors actief zijn.
• angst van allerlei aard zoals voor insecten, wilde dieren (denk aan de aanwezigheid van slangen, beren, etc.), noodweer, etc.
• innerlijke en fysieke reacties op (het afkicken van) een verslaving; en dan bedoel ik niet alleen soft- of harddrugs mee, maar bv ook een tabaks- en koffieverslaving

Ik neem dan een therapeutische rol aan door - zover het dus wordt toegelaten - hierover in gesprek te gaan. Echter is de setting er niet naar om op zo'n moment langdurige persoonlijke aandacht te geven, want ik dien ook nog rekening te houden met andere deelnemers in de groep. En steeds vaker betrapte ik mezelf erop dat ik hier wél langer bij stil had willen staan. Iedere keer weer de interesse om hiermee meer aan de slag te gaan. Ik ben ontzettend dankbaar dat verreweg de meeste deelnemers open en eerlijk zijn over hun mentale toestand door dit aan te geven via een inschrijfformulier, want dat maakt het voor mij zoveel makkelijker. Ik kan daar dan rekening mee houden en - mocht iemand ineens worden getriggerd - dan weet ik wat de eventuele oorzaak kan zijn en kan ik er goed op anticiperen.